Միշտ սիրել եմ հեքիաթներ: Այնտեղ կան բարի հերոսներ, կախարդական երևույթներ, հրաշք պատկերներ…
Այդպիսին էր աշնանային Համշենը, Անին, Կարսը: Ես` որպես հասարակ աղջիկ, վախենում էի ոտք դնել այդ աշխարհ: Կարծում էի կփչացնեմ այդ պատկերները, ավելորդ կլինեմ հեքիաթի սյուժեում: Բայց գիտենք, որ հեքիաթը ձգում և կանչում է բոլորին: Ինձ էլ տարավ այնտեղ: Բայց ու՞ր են հերոսները, ու՞ր է բարին, որը պետք է հաղթի չարին, ու՞ր է հրաշքը, կախարդանքը: Չկա ոչինչ: Ամեն ինչ անկենդան է: Միայն հեքիաթային պատկերներ են ու վերջ: Իսկ ես հասարակ աղջիկ եմ,ով իրականում չի կարող փոխել որևէ բան: Չի կարող գտնել կախարդական փայտիկը, կանչել հերոսներին…
Ու այդ հեքիաթում ես մնացի միայնակ: Հայացքով և սրտով քաղեցի այդ պատկերները, զգացողությունները ու բերեցի ինձ հետ իմ տուն, իմ աշխարհ:
Ֆոտոշարք` Continue reading
Հասմիկ Մաթևոսյան 