Վաղուց էի ուխտել, որ պիտի Ղառղառավանք բարձրանամ: Ուխտս ի կատար եղավ:
Այսօր առավոտյան, երբ պատրաստվում էինք հայրիկիս հետ սեբաստացիների ժամանելուն՝ եկեղեցի այցելեց Տեր Սարգիսը: Նրան հրավիրեցի միանալ մեզ: Մեծ սիրով համաձայնվեց (չէր եղել Ղառղառավանքում): Մի տեսակ ներսս ուրախությամբ լցվեց: Գիտեի, որ ճանապարհը լինելու է հանգիստ, ապահով և օրհնություններով լի:
Պարզվեց, որ Տեր Հայրը ժողովրդական երգի և պարի մեծ սիրահար է: Մենք ամբողջ ճանապարհը այդպես էլ անցանք՝ երգ, զրույց, աղոթք: Ճանապարհին մեզ ոգևորելու համար Տեր Սարգիսը ասում էր․-«Հոգնե՞լ եք, նայեք երկնքին և շուտ տեղ կհասնեք»: Այդպես էլ եղավ: Վերևում իմ առջև նորովի բացվեցին 7-րդ դարի կեսավեր երկեղեցիները: Բարձունքում լինել ինձ հարազատ մարդկանց հետ, ովքեր քայլում, մտածում, ստեղածագործում, աղոթում և ոգևորվում են նույն կերպ՝ իրո՛ք, տպավորիչ է: Պատերի ներսում մի պահ բոլորը լուռ էին: Չգիտեմ, ի՞նչ էին մտածում ընկերներս: Չհարցրեցի: Նրանց աչքերում ես տեսա կայծ, հիացմունք և ակնածանք: Այնտեղ երգեցինք շարականներ, աղոթեցինք, լսեցինք Տեր Հոր մտածումները:
Ետ դարձի ճանապարհին, Արա լեռը մեզ համեղ անակնկալ մատուցեց և հյուրասիրեց իր բազում բարիքներից՝ ալոճ, մասուր և դաղձ:
Հասմիկ Մաթևոսյան 